همه دنیا شعار من همین است

چرا فال من دیوانه این است

چراحرفم نمی فهمد دگر کس

کلام درسینه محبس،گشته و بس

نه از یارم ، نه ازدوستم ، نه از غیری

چرا هرگز نمی بینم دگر خیری

هرآنکه با من آویخت دست یاری

قرارش بودم و  او  کرد خاری

به لوح دل نوشتم با غم دل

چرامارا نشد عشق تو حاصل

دراین دوران به لطف و محبت

دلم خسته ازین غم ها و محنت

عجب روزی شود آن روزکه بامن

نشینی و  زنی جامی بر تن

جهانت می شود جان جهانگیر

الهی تو مگردان از درت سیر

سروده مهدی جهان میهن

بنالم من زدست مردمی ظاهرنشانه

که قصد جان ما کردند باهر بهانه

همان بی عقل و بی فکر به ظاهر

که مومن خوانده خویش را درظواهر

همان که منسبی دارد به دستش

چنان این منسبش کرده که مستش

نه ترسی از خدا دارد چوکافر

به خود می بالدو این جای و این فر

همان کوته نظر بر جایگاهش

نیاندیشد به دنیا و به راهش

کجا این لایق این راه باشد

کجادر سینه اش یک آه باشد

به نامردی به چشم خود  بدیدم

چه حرفهایی ازاین مَردَک شنیدم

کجادر دین و مذهب این کلام است

که دائم بی حیا در انتقام است

خدایا این جهان خسته زکاراست

به سینه دردداردبیشمار است

سروده مهدی جهان میهن

28 مهرماه سال 1401

دلم تنگ نگاراست یاالهی

دلی که بی قراراست یاالهی

زبویش همچنان من مست مستم

به یادش دل خمار است یاالهی

همان زیباروی پرکرشمه

همان که بردلم تنهانگاراست یا الهی

چراتقدیر من اینگونه باشد

که دور از من نگاراست یاالهی

جهانم من ولی یارب رسانی

همان که یارغار است یاالهی

سروده مهدی جهان میهن

27 مهرماه سال 1401